بر اساس تحقیقات جدید چاپ شده در مجله Apidologie، نوعی از جلبک میکروسکوپی می‌تواند منبع رژیم غذایی مکمل مناسب و کاملی برای تقویت نیروی زنبورهای عسل باشد. اکثر اوقات تغذیه ضعیف زنبورهای عسل، عامل اساسی از بین رفتن کلنی به دلیل سوء تغذیه می‌باشد که در اثر زیان ناشی از انگل‌ها، پاتوژن‌ها و سموم دفع آفات نیز تقویت می‌شود. از بین رفتن زیستگاه‌ها باعث کاهش تنوع گیاهان گل‌دار و تعداد زیادی از محصولات تک فرآوری (کشت فقط یک محصول در یک منطقه بزرگ و به کار نبردن زمین برای محصولات و کارهای دیگر) می‌شود و همه این عوامل به طور بالقوه می‌تواند باعث کاهش منابع طبیعی گرده که منبع اصلی و ضروری تغذیه زنبورهاست، شود.
امروزه دو حشره‌شناس به نام‌های وینسِنت رِسیگلیانو و مایکِل سیمون فینستروم نشان دادند که میکروجلبک Arthrospira platensis که به نام اسپیرولینا مشهور است، دارای ارزش غذایی بسیار مشابه با گرده می‌باشد. اسپیرولینا بخشی از خانواده جلبک‌های سبز آبی است که از ارگانیسم‌های تک سلولی است و به صورت تکی و یا زنجیره‌ای و یا گروهی زندگی می‌کند.
رسیگلیانو و سیمون فینستروم دریافتند که اسپیرولینا غنی از اسیدآمینه‌ها و لیپیدهای ضروری مورد نیاز زنبورهاست. رسیگلیانو می‌گوید: “کار ما اولین نگاه پیشرو به ویژگی‌های غذایی و عملکردی یک میکروجلبک و چگونگی جایگزینی کامل آن به جای گرده برای زنبور عسل است.”
اسپیرولینا علاوه بر غنی بودن در اسیدآمینه‌های ضروری مورد نیاز زنبور عسل برای سنتز پروتئین‌ها و عملکرد ایمنی و رشد کلنی، همچنین حاوی پریبیوتیک‌هایی است که به رشد باکتری‌های مفید روده کمک می‌کند. زنبورداران تجاری بیش از پیش به رژیم‌های جایگزین (گرده‌های مصنوعی) برای تغذیه کلنی‌ها در دوره کمبود گرده و یا افزایش اندازه کلنی در کوتاه‌ترین زمان ممکن روی آوردند.
در حال حاضر رژیم غذایی موجود برای زنبورها معمولا از انواع مختلفی همچون سویا، مخمر، گندم، عدس و پروتئین‌های شیر تشکیل شده است. این رژیم‌های غذایی مصنوعی گاهی اوقات دارای کمبود مواد مغذی ضروری (پروتئین‌ها، لیپیدها، الیاف پربیوتیک)، ریزمغذها (ویتامین‌ها، مواد معدنی) و یا آنتی‌اکسیدان‌ها هستند. بنابراین اصلاح رژیم غذایی جایگزینِ گرده می‌تواند برای زنبورداری مدرن حیاتی قلمداد شود و محققان در صدد رفع این نیاز به صورت دائمی هستند.
میکروجلبک‌ها می‌توانند در مقیاس وسیع با مقادیر کمِ آب و مواد شیمیایی رشد کنند (حتی در مناطقی که دانه‌های سویا و سایر دانه‌ها نمی‌توانند رشد کنند.). رسیگلیانو می گوید: “تمام چیزی که برای تولید میکروجلبک‌های بسیار مغذی نیاز است، حوضچه‌های کم عمق، نمک‌های مغذی و نور خورشید می‌باشد.”
در حال حاضر محققان رژیم غذایی میکروجلبک‌ها را در زمینه میدانی آزمایش می‌کنند تا مطمئن شوند که آیا این رژیم غذایی مورد توجه زنبورها قرار می‌گیرد و از رشد کلنی حمایت می‌کند یا خیر. سیمون فینستروم خاطرنشان می‌کند که: “مشخصات تغذیه‌ای خوب اسپیرولینا نشان می‌دهد که احتمالاً میکروجلبک‌های دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند برای زنبورهای عسل به کار گرفته شوند.” آن‌ها همچنین پرورش گونه‌های جدیدی از میکروجلبک‌ها را برای بررسی سایر جنبه‌های سلامتی آن‌ها بر زنبورها، آغاز کرده‌اند.
